Ulubiony artysta:

Poetka i eseistka. Laureatka literackiej nagrody Nobla za rok 1996. Urodziła się 2 lipca 1923 w Bninie pod Poznaniem, związana całe życie z Krakowem, gdzie studiowała, gdzie mieszkała i pracowała. Zmarła 1 lutego 2012 tamże.

Wisława Szymborska udzielała się społecznie, między innymi była pomysłodawczynią przyznawania tytułu Społecznik Roku i założycielką funduszu na ten cel. Przekazała też część Nagrody Nobla na zakup okien do Europejskiego Centrum Przyjaźni Dziecięcej w Świdnicy. Otrzymała wówczas Dziecięcą Nagrodę Serca. Od 1997 roku poetka miała Honorowe Obywatelstwo Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa, z którym była związała przez kilkadziesiąt lat.

Szymborska pisze mało; obliczono, że wydała zaledwie dwie i pół setki wierszy. Być może dzięki temu ograniczeniu są one prawie bez wyjątku arcydziełami. W każdym razie od połowy lat pięćdziesiątych należy do ścisłej czołówki polskich i europejskich poetów.

"Cztery tomy na rynku"

W tej chwili na niemieckim rynku księgarskim dostępne są cztery tomy poezji Wisławy Szymborskiej w wyborze i tłumaczeniu Karla Dedeciusa: "Salz" (Sól), pierwsze wydanie w 1973 r., obecnie drugie wydanie; "Deshalb leben wir" (Dlatego żyjemy), pierwsze wydanie w 1980 r., obecnie trzecie wydanie; "Hundert Freuden" (Sto pociech) z przedmową Elisabeth Borchers i posłowiem Jerzego Kwiatkowskiego, pierwsze wydanie w 1986 r., obecnie drugie wydanie; "Auf Wiedersehn. Bis morgen" (Do widzenia. Do jutra), pierwsze wydanie w 1995, obecnie drugie wydanie, opublikowane przez wydawnictwo Suhrkamp we Frankfurcie nad Menem. Jeżeli trzymać się podanej przez Dedeciusa wysokości nakładu, można przypuszczać, że łączna ilość sprzedanych egzemplarzy nie przekroczyła dziesięciu tysięcy.

 Najpopularniejsze, najbardziej znane tomiki jej poezji:

• Tomik „Sól”  po którym okrzyknięto Szymborską "arcypoetką". Rozwija ona w nim stały wątek swej twórczości - natura wobec kultury. Ważne miejsce ma tu również problematyka metod i granic poznania, szczególnie świata przyrody, z którego człowiek jest wygnańcem. Traktuje o tym słynny wiersz Rozmowa z kamieniem. W wierszu Widok z ziarnkiem piasku poetka przypomina, że poznanie świata wyrażające się w jego nazywaniu jest ograniczone przez konstrukcję naszego umysłu i nasz język. To właśnie one sprawiają że nie możemy wyjść poza jedną perspektywę opisu, "nasze trzy sekundy".
•  Tomik "Wołanie do Yeti" - pojawia się ważny w całej liryce Szymborskiej motyw przedmiotów. "Zamiast powrotu wspomnień/ w czasie umierania/ zamawiam sobie powrót/ pogubionych rzeczy" (Martwa natura z balonikiem). Rodzaj dialogu z niemymi świadkami życia prowokuje do egzystencjalnych refleksji.
• Tomik "Sto wierszy - Sto pociech" to kolejna perełka w twórczości pisarki, o której można by powiedzieć, że żyje, by pisać. Utwory napisane są w języku narodowym i po niemiecku. Całość gwarantuje oderwanie się od rzeczywistości. Proszę państwa, Szymborska kolejny raz udowadnia swój geniusz, choć udowadniać już nic nie musi. Słowa mówią same za siebie. I tak... Ludźmi Szymborska bywa zaciekawiona, rozbawiona, zasmucona i przerażona. Znajduje powody, by im współczuć i myśleć o nich z niechęcią. Najrzadziej chyba człowiek wzbudza w niej podziw. Odczuwa je wobec oczywistego heroizmu ("Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej") i wobec buntu przeciwko ograniczeniom własnej natury, np. w wierszu "Akrobata"- człowiek pragnie pokonać swoje ograniczenia biologiczne, może przekraczać sam siebie, "spiskuje od stóp do głów przeciw takiemu jakim jest". 

Moim zdaniem:

 Wisława Szymborska to niezwykła i bardzo utalentowana poetka. Pomimo, że nie pisała wiele, zyskała wielką sławę. Jest to dowód na to, że ceniono jej utwory. Ja również cenię ją i jej poezję, ponieważ ona sama jest skromna, a jej wiersze są proste, zrozumiałe o  rzeczach zwykłych ale zarazem bardzo ważnych, o  rzeczach z życia codziennego.